Επιμέλεια : Ιωάννα Μπίθα
Έχει πολλάκις χαρακτηριστεί ως η ομορφότερη
γυναίκα όλων των εποχών ενώ αποτελεί ένα
διαχρονικό σύμβολο κομψότητας. Βραβεύτηκε με Όσκαρ, Γκράμι, Χρυσή Σφαίρα, Έμμυ,
Τόνι, αλλά και με το Προεδρικό
Μετάλλιο της Ελευθερίας για το ανθρωπιστικό της έργο με τη UNICEF. Σχεδόν κανείς όμως δεν θα υποπτευόταν πως η Audrey Hepburn ήταν μια
ντροπαλή κι ανασφαλής γυναίκα, η οποία ως παιδί είχε βιώσει τη φρίκη του
πολέμου και την κατοχή, είχε εγκαταλειφθεί από τον πατέρα της στην ηλικία των
έξι ετών και πως το όνειρό της ήταν να γίνει μπαλαρίνα.
Για όλα αυτά μίλησε στα 59 της χρόνια μετά
την επιστροφή της από την Αιθιοπία, την οποία είχε επισκεφτεί ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως.
Σας επηρέασε το ταξίδι στην Αιθιοπία;
Μου ράγισε την καρδιά. Δεν αντέχω στην ιδέα ότι δύο εκατομμύρια άνθρωποι, πολλοί από αυτούς παιδιά, κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα. Την περασμένη άνοιξη εκπρόσωποι του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και της UNICEF διατάχθηκαν να μείνουν εκτός των βορείων επαρχιών εξαιτίας δύο ταυτόχρονων εμφυλίων πολέμων που είχαν ξεσπάσει σ’αυτές.
Μου ράγισε την καρδιά. Δεν αντέχω στην ιδέα ότι δύο εκατομμύρια άνθρωποι, πολλοί από αυτούς παιδιά, κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα. Την περασμένη άνοιξη εκπρόσωποι του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και της UNICEF διατάχθηκαν να μείνουν εκτός των βορείων επαρχιών εξαιτίας δύο ταυτόχρονων εμφυλίων πολέμων που είχαν ξεσπάσει σ’αυτές.
Στο ταξίδι θέσατε
σε κίνδυνο τη ζωή σας ταξιδεύοντας σε ολοσχερώς κατεστραμμένες από τον πόλεμο
περιοχές της Αιθιοπίας. Γιατί το κάνατε;
Πήγαμε σε επικίνδυνες περιοχές αλλά πραγματικά δεν το σκεφτόμουν καθόλου όσο βρισκόμουν εκεί. Όλοι αντιδρούμε στα βάσανα των παιδιών. Πήγα σε μια επαναστατημένη χώρα και είδα μητέρες και τα παιδιά τους που περπατούσαν για δέκα ημέρες, ίσως και για τρεις εβδομάδες, ψάχνοντας για τροφή και έμεναν σε αυτοσχέδιους οικισμούς μέσα στην έρημο, όπου συχνά πέθαιναν. Αυτή η εικόνα ήταν πολύ σκληρή για εμένα.
Πήγαμε σε επικίνδυνες περιοχές αλλά πραγματικά δεν το σκεφτόμουν καθόλου όσο βρισκόμουν εκεί. Όλοι αντιδρούμε στα βάσανα των παιδιών. Πήγα σε μια επαναστατημένη χώρα και είδα μητέρες και τα παιδιά τους που περπατούσαν για δέκα ημέρες, ίσως και για τρεις εβδομάδες, ψάχνοντας για τροφή και έμεναν σε αυτοσχέδιους οικισμούς μέσα στην έρημο, όπου συχνά πέθαιναν. Αυτή η εικόνα ήταν πολύ σκληρή για εμένα.
Και αποφασίσατε
να δουλέψετε για την UNICEF επειδή...
Δεν το αποφάσισα συνειδητά. Απλά συνέβη. Πάντα γνώριζα για τη δράση της UNICEF –εφόσον με φρόντισε και με έσωσε μετά τον πόλεμο.
Δεν το αποφάσισα συνειδητά. Απλά συνέβη. Πάντα γνώριζα για τη δράση της UNICEF –εφόσον με φρόντισε και με έσωσε μετά τον πόλεμο.
Μετά το τέλος του
πολέμου και ενώ ζούσατε με τη μητέρα σας στο Άρνεμ, στην Ολλανδία,νοσήσατε με ίκτερο,οίδημα και ηπατίτιδα.
Ήμουν πραγματικά πολύ άσχημα. Είχα ίκτερο για έξι μήνες. Η μητέρα μου, η θεία μου κι εγώ τρώγαμε ελάχιστα. Τρώγαμε γογγύλια, φτιάχναμε αλεύρι από τουλίπες, το οποίο αλήθεια είναι πολύ καλό αλεύρι. Τον χειμώνα δεν υπήρχε τίποτα, ενώ την άνοιξη μαζεύαμε ό,τι μπορούσαμε στην ύπαιθρο.
Ήμουν πραγματικά πολύ άσχημα. Είχα ίκτερο για έξι μήνες. Η μητέρα μου, η θεία μου κι εγώ τρώγαμε ελάχιστα. Τρώγαμε γογγύλια, φτιάχναμε αλεύρι από τουλίπες, το οποίο αλήθεια είναι πολύ καλό αλεύρι. Τον χειμώνα δεν υπήρχε τίποτα, ενώ την άνοιξη μαζεύαμε ό,τι μπορούσαμε στην ύπαιθρο.
Τι αποκομίσατε
από την εμπειρία του πολέμου;
Με έκανε ανθεκτική και υπερβολικά ευγνώμων για όλα τα καλά που ήρθαν μετά. Ένιωσα τεράστιο σεβασμό για το φαγητό, την ελευθερία, την καλή υγεία και την οικογένεια – για την ανθρώπινη ζωή. Ήμουν δεκαπέντε ετών όταν τελείωσε ο πόλεμος και αυτά είναι πράγματα τα οποία ένα παιδί δεκαπέντε ετών φυσικά δεν αντιλαμβάνεται . Αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου, άρχισα να δουλεύω, το ίδιο και η μητέρα μου.
Δεν έχετε συζητήσει ποτέ στο παρελθόν για το πώς σας επηρέασε η εγκατάλειψη της οικογένειάς σας από τον πατέρα σας...
Το διαζύγιο των γονιών μου ήταν το πρώτο ισχυρό πλήγμα που είχα ως παιδί. Ασφαλώς το κουβαλάω σε όλη μου τη ζωή. Τον λάτρευα, και μου έλειπε φοβερά από τη μέρα που εξαφανίστηκε. Ήταν πραγματικά φοβερό το ότι ο πατέρας μου αποκόπηκε από εμένα όταν ήμουν μόλις έξι ετών. Αν μπορούσα να τον έβλεπα τακτικά θα ένιωθα ότι με αγαπούσε και θα ένιωθα πως είχα έναν πατέρα. Αλλά εφόσον έτσι ήρθαν τα πράγματα... πάντα ζήλευα τους πατεράδες των άλλων, γύριζα σπίτι και έκλαιγα, επειδή εκείνοι είχαν έναν μπαμπά.
Με έκανε ανθεκτική και υπερβολικά ευγνώμων για όλα τα καλά που ήρθαν μετά. Ένιωσα τεράστιο σεβασμό για το φαγητό, την ελευθερία, την καλή υγεία και την οικογένεια – για την ανθρώπινη ζωή. Ήμουν δεκαπέντε ετών όταν τελείωσε ο πόλεμος και αυτά είναι πράγματα τα οποία ένα παιδί δεκαπέντε ετών φυσικά δεν αντιλαμβάνεται . Αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου, άρχισα να δουλεύω, το ίδιο και η μητέρα μου.
Δεν έχετε συζητήσει ποτέ στο παρελθόν για το πώς σας επηρέασε η εγκατάλειψη της οικογένειάς σας από τον πατέρα σας...
Το διαζύγιο των γονιών μου ήταν το πρώτο ισχυρό πλήγμα που είχα ως παιδί. Ασφαλώς το κουβαλάω σε όλη μου τη ζωή. Τον λάτρευα, και μου έλειπε φοβερά από τη μέρα που εξαφανίστηκε. Ήταν πραγματικά φοβερό το ότι ο πατέρας μου αποκόπηκε από εμένα όταν ήμουν μόλις έξι ετών. Αν μπορούσα να τον έβλεπα τακτικά θα ένιωθα ότι με αγαπούσε και θα ένιωθα πως είχα έναν πατέρα. Αλλά εφόσον έτσι ήρθαν τα πράγματα... πάντα ζήλευα τους πατεράδες των άλλων, γύριζα σπίτι και έκλαιγα, επειδή εκείνοι είχαν έναν μπαμπά.
Νιώσατε πικραμένη μαζί του;
Όχι. Τι θα μπορούσα άλλωστε να κάνω;Έχει πεθάνει τώρα, αλλά έζησε ως τα 94 του.
Όχι. Τι θα μπορούσα άλλωστε να κάνω;Έχει πεθάνει τώρα, αλλά έζησε ως τα 94 του.
Πώς σας επηρέασαν
οι απώλειες - του πατέρα σας, της
τροφής, του σπιτιού , των χρημάτων- σε ένα τόσο πρώιμο στάδιο της ζωής σας;
Έγινα πολύ ντροπαλή. Κι ακόμα είμαι. Ο μικρότερος αδερφός μου είναι επίσης πολύ εσωστρεφής. Όμως ήμουν τυχερή και το ξεπέρασα πηγαίνοντας σε ένα χοροδιδασκαλείο, συμμετέχοντας στη χορωδία και κάνοντας φίλους .
Έγινα πολύ ντροπαλή. Κι ακόμα είμαι. Ο μικρότερος αδερφός μου είναι επίσης πολύ εσωστρεφής. Όμως ήμουν τυχερή και το ξεπέρασα πηγαίνοντας σε ένα χοροδιδασκαλείο, συμμετέχοντας στη χορωδία και κάνοντας φίλους .
Γιατί εγκαταλείψατε το όνειρό σας να γίνετε μπαλαρίνα;
Ήθελα να γίνω η Margot Fonteyn, και χορογράφος, αλλά η ζωή τα έφερε αλλιώς. Ο πόλεμος και ο υποσιτισμός διέκοψαν τις προπονήσεις μου, και μέχρι να ξεκινήσω τις σπουδές μπαλέτου στο Λονδίνο (το 1948) δεν είχα πλέον την τεχνική που είχαν τα άλλα κορίτσια της ηλικίας μου. Επίσης ένιωθα πως ήμουν υπερβολικά ψηλή και ότι ίσως θα δυσκολευόμουν... To κόμπλεξ μου δεν ήταν απλώς δημιούργημα της φαντασίας μου. Ήμουν ψηλότερη από τα περισσότερα αγόρια στη τάξη μου.
Ήθελα να γίνω η Margot Fonteyn, και χορογράφος, αλλά η ζωή τα έφερε αλλιώς. Ο πόλεμος και ο υποσιτισμός διέκοψαν τις προπονήσεις μου, και μέχρι να ξεκινήσω τις σπουδές μπαλέτου στο Λονδίνο (το 1948) δεν είχα πλέον την τεχνική που είχαν τα άλλα κορίτσια της ηλικίας μου. Επίσης ένιωθα πως ήμουν υπερβολικά ψηλή και ότι ίσως θα δυσκολευόμουν... To κόμπλεξ μου δεν ήταν απλώς δημιούργημα της φαντασίας μου. Ήμουν ψηλότερη από τα περισσότερα αγόρια στη τάξη μου.
Έχετε
πει πολλές φορές ότι ποτέ δεν σας άρεσε το αδύνατο σώμα σας, ο λαιμός σας ή το
γωνιώδες σχήμα του προσώπου σας. Όμως όλοι σας θεωρούν μια από τις πιο κομψές γυναίκες, με μεγάλη ομορφιά.
Ω Θεέ μου! Τι θέλετε να σας απαντήσω; Κοιτάξτε, όποτε ακούω ή διαβάζω ότι είμαι όμορφη, μου είναι ειλικρινά δύσκολο να το καταλάβω. Σίγουρα δεν είμαι όμορφη... σε καμία περίπτωση. Δεν στήριξα την καριέρα μου στην εξωτερική μου εμφάνιση.
Ω Θεέ μου! Τι θέλετε να σας απαντήσω; Κοιτάξτε, όποτε ακούω ή διαβάζω ότι είμαι όμορφη, μου είναι ειλικρινά δύσκολο να το καταλάβω. Σίγουρα δεν είμαι όμορφη... σε καμία περίπτωση. Δεν στήριξα την καριέρα μου στην εξωτερική μου εμφάνιση.
Παρά το γεγονός
ότι κάνατε πολλές ταινίες, έχετε πει πως η ηθοποιία για εσάς δεν ήταν πάθος αλλά πρόκληση. Είναι αλήθεια;
Δεν είχα αυτό το πάθος επειδή είχα την πολυτέλεια να μην το χρειάζομαι. Όταν γυρίστηκε η ταινία «Διακοπές στη Ρώμη» (Roman Holiday) ακολούθησαν πολλές προτάσεις. Δεν ήταν στη φύση μου να είμαι υπερβολικά φιλόδοξη ή αποφασιστική επειδή δεν είχα την απαραίτητη αυτοπεποίθηση. Η αυτοπεποίθησή μου ερχόταν και έφευγε σε κάθε ταινία· κάθε φορά που ολοκληρωνόταν μια ταινία, δεν ήξερα αν θα δούλευα ξανά.
Δεν είχα αυτό το πάθος επειδή είχα την πολυτέλεια να μην το χρειάζομαι. Όταν γυρίστηκε η ταινία «Διακοπές στη Ρώμη» (Roman Holiday) ακολούθησαν πολλές προτάσεις. Δεν ήταν στη φύση μου να είμαι υπερβολικά φιλόδοξη ή αποφασιστική επειδή δεν είχα την απαραίτητη αυτοπεποίθηση. Η αυτοπεποίθησή μου ερχόταν και έφευγε σε κάθε ταινία· κάθε φορά που ολοκληρωνόταν μια ταινία, δεν ήξερα αν θα δούλευα ξανά.
(...)
Σε πολλές ταινίες
ακτινοβολείτε μια αριστοκρατική αθωότητα. Ο Φρανκ Σινάτρα σας έχει βγάλει το
ψευδώνυμο «πριγκίπισσα». Νιώθατε ποτέ έτσι;
Αυτές οι ταινίες ήταν παραμύθια. Έτσι ήμουν πάντα ...και ποτέ δεν άλλαξα. Τόσο η πριγκίπισσα όσο και το κορίτσι με τα λουλούδια ήταν κομμάτια του εαυτού μου, και εγώ ήμουν μέρος τους. Ντρέπομαι που το λέω αλλά ποτέ δεν πήρα την ηθοποιία τόσο στα σοβαρά. Έπαιρνα τη δουλειά μου στα σοβαρά, πράγμα πολύ διαφορετικό, αλλά όχι τον εαυτό μου. Ήμουν πολύ αφοσιωμένη στην προσωπική μου ζωή. Γυρνούσα σπίτι στον σύζυγό μου, το παιδί μου και τα ψώνια του σπιτιού.
Αυτές οι ταινίες ήταν παραμύθια. Έτσι ήμουν πάντα ...και ποτέ δεν άλλαξα. Τόσο η πριγκίπισσα όσο και το κορίτσι με τα λουλούδια ήταν κομμάτια του εαυτού μου, και εγώ ήμουν μέρος τους. Ντρέπομαι που το λέω αλλά ποτέ δεν πήρα την ηθοποιία τόσο στα σοβαρά. Έπαιρνα τη δουλειά μου στα σοβαρά, πράγμα πολύ διαφορετικό, αλλά όχι τον εαυτό μου. Ήμουν πολύ αφοσιωμένη στην προσωπική μου ζωή. Γυρνούσα σπίτι στον σύζυγό μου, το παιδί μου και τα ψώνια του σπιτιού.
(...)
Τώρα που τα
παιδιά σας έχουν μεγαλώσει, γιατί δεν κάνετε κι άλλες ταινίες;
Θα έκανα μια ταινία αν ήταν ευχάριστη, αλλά τα σενάρια είναι είτε πολύ ανιαρά είτε τρομερά βίαια ή οι ρόλοι είναι τόσο νεανικοί για εμένα που θα ένιωθα γελοία αν τους έπαιζα.
Θα έκανα μια ταινία αν ήταν ευχάριστη, αλλά τα σενάρια είναι είτε πολύ ανιαρά είτε τρομερά βίαια ή οι ρόλοι είναι τόσο νεανικοί για εμένα που θα ένιωθα γελοία αν τους έπαιζα.
(...)
Νιώθετε ποτέ μοναξιά;
Στις δύσκολες καταστάσεις, είσαι μόνος. Αυτό το είδος μοναξιάς είναι το πιο τρομακτικό. Ευτυχώς πάντα είχα στενούς φίλους για να τηλεφωνώ. Μου αρέσει να είμαι μόνη. Δεν με ενοχλεί καθόλου. Κρατάω παρέα στον εαυτό μου, αλλά δεν θα ήθελα να είμαι μόνη επειδή δεν με αγαπούν ή δεν ενδιαφέρονται για μένα. Μπορώ να περάσω ευχάριστο χρόνο μόνη μου επειδή ξέρω πως κάποιος θα μπει από την πόρτα. Είμαι χαρούμενη από τη φύση μου και αυτό είναι η μεγάλυτερή μου άμυνα στους πόνους που νιώθω μέσα μου.
Στις δύσκολες καταστάσεις, είσαι μόνος. Αυτό το είδος μοναξιάς είναι το πιο τρομακτικό. Ευτυχώς πάντα είχα στενούς φίλους για να τηλεφωνώ. Μου αρέσει να είμαι μόνη. Δεν με ενοχλεί καθόλου. Κρατάω παρέα στον εαυτό μου, αλλά δεν θα ήθελα να είμαι μόνη επειδή δεν με αγαπούν ή δεν ενδιαφέρονται για μένα. Μπορώ να περάσω ευχάριστο χρόνο μόνη μου επειδή ξέρω πως κάποιος θα μπει από την πόρτα. Είμαι χαρούμενη από τη φύση μου και αυτό είναι η μεγάλυτερή μου άμυνα στους πόνους που νιώθω μέσα μου.
Τι σας κάνει ευτυχισμένη;
Οι περίοδοι χωρίς προβλήματα, που τίποτα δεν με βαραίνει, όταν είμαι ξέγνοιαστη.
Οι περίοδοι χωρίς προβλήματα, που τίποτα δεν με βαραίνει, όταν είμαι ξέγνοιαστη.
Για την Audrey Hepburn,πώς θα ήταν μια υπέροχη μέρα;
Θα ακουστεί υπερβολικά βαρετό, άλλα για να δούμε: ο παράδεισος για μένα είναι ο Ρόμπερτ, οι γιοι μου – και μισώ τους διαχωρισμούς –, τα σκυλιά μου, μια καλή ταινία, ένα υπέροχο γεύμα και τηλεόραση, όλα αυτά μαζί. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη όταν συμβαίνουν αυτά.
Θα ακουστεί υπερβολικά βαρετό, άλλα για να δούμε: ο παράδεισος για μένα είναι ο Ρόμπερτ, οι γιοι μου – και μισώ τους διαχωρισμούς –, τα σκυλιά μου, μια καλή ταινία, ένα υπέροχο γεύμα και τηλεόραση, όλα αυτά μαζί. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη όταν συμβαίνουν αυτά.
Πηγή
: περιοδικό US
Weekly
( 17 Οκτωβρίου 1988)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου