Συνέντευξη του Στήβεν Κινγκ, συγγραφέα, από τον Κεν Τάκερ, στο ΠΑΡΕΙΝΤ (PARADE)

(Μετάφραση: Χαράλαμπος Παναγιωτόπουλος)

(...)

Κεν Τάκερ: Όταν τα παιδιά σας ήταν μικρά, τους διαβάζατε;

Στήβεν Κινγκ: Ναι, αμέ. Κι αυτά μου διάβαζαν κι εμένα, επειδή τους πλήρωνα 10$ ανά κασέτα. Μου διάβαζαν βιβλία που απλώς έχωνα στα χέρια τους. Νομίζω πως η κόρη μου, η Ναόμι, πρέπει να μου έχει διαβάσει όλα τα έργα του Γουίλμπουρ Σμιθ, το ένα μετά το άλλο. Όταν ήταν 14, μου διάβασε ένα βιβλίο που λεγόταν Κοράκι, σχετικά με την ιστορία στο Τζόουνσταουν. Ξέρετε, τον Αιδεσιμότατο Τζιμ Τζοουνς; Που ήπιε το Κουλ-Έιντ;

Κ.Τ.: Ένα λεπτό –βάλατε μια 14χρονη να σας διαβάσει ένα βιβλίο για την αυτοκτονική σέχτα του Τζόουνσταουν;

Σ.Κ.: [Γελώντας] Ναι, ακριβώς αυτό έκανα. Και όταν τελείωσε, είπε, «Μπαμπά, αηδία». Όταν η Ναόμι ήταν 5 κι ο Τζο ήταν γύρω στα 3 –ο Όουεν δεν είχε γεννηθεί ακόμα- κάποιες φορές το απόγευμα η Τάμπυ [η σύζυγος του Στήβεν Κινγκ] έλεγε, «δεν μπορώ να το αντέξω άλλο, Στηβ. Πάω να ξαπλώσω». Τα παιδιά χαλούσαν τον κόσμο, και προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι να τα κάνω. Μια μέρα, μέσα στην απόγνωση, πήρα δύο κόμικ Σπάιντερμαν. Δεν περίμενα πολλά, αλλά ξετρελάθηκαν με αυτά. Όλα τους διάβαζαν από νωρίς. Ο Όουεν κι η Ναόμι διάβαζαν από τα δύο ή κάτι τέτοιο. Ήταν εξαιρετικοί έτσι.

Κ.Τ.: Πιστεύετε ότι το διάβασμα διατηρεί την ίδια σημασία για τα παιδιά σήμερα;

Σ.Κ.: Όχι, απολύτως όχι. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει επειδή κατευθύνονται τόσο πολύ προς τις οθόνες [τηλεοράσεις, υπολογιστές, έξυπνα τηλέφωνα]. Διαβάζουν –τα κορίτσια ειδικά διαβάζουν πολύ. Έχουν μια τάση να στρέφονται προς το παραφυσικό, τα ρομάντζα, το «Λυκόφως» κι άλλα τέτοια. Και μετά [το ενδιαφέρον] αρχίζει να αδυνατίζει επειδή άλλα πράγματα παίρνουν προβάδισμα, όπως οι αδερφές Καρντάσιαν.

Έκανα δύο σεμινάρια για το πώς γράφουμε στον Καναδά πέρσι με παιδιά λυκείου. Αυτά ήταν τα λαμπρά παιδιά, Κεν· έχουν όλα υπολογιστές, αλλά δεν ξέρουν ορθογραφία. Επειδή η αυτόματη διόρθωση δεν θα σε [βοηθήσει] αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το «through» [:μέσω] και το «threw» [:έριξα]. Τους είπα «αν μπορείτε να διαβάσετε στον 21ο αιώνα, σας ανήκει ο κόσμος». Επειδή μαθαίνετε να γράφετε με το να διαβάζετε. Υπάρχουν όμως τόσοι παράδρομοι στους οποίους μπορεί να οδηγηθεί η συνείδηση· με κάνει να νιώθω άβολα.

(…)

Κ.Τ.: Έχετε πει ότι δεν ήσαστε σίγουρος ότι θα ήσαστε δημοφιλής μετά θάνατον. Τι εννοούσατε;

Σ.Κ.: Καλά, δεν έχει νόημα να ανησυχείς πραγματικά για αυτό. Πρώτα από όλα, θα έχω φύγει, επομένως δεν είναι σαν να κάθομαι αμέτοχος περιμένοντας να δω τι πιστεύουν για αυτά που έγραψα οι άνθρωποι εκεί κάτω. Τα έργα φαντασίας έχουν περισσότερες πιθανότητες να διαρκέσουν σε σχέση με πολλά άλλα πράγματα. Το «Χόμπιτ» και τα βιβλία της [σειράς] «Νάρνια», μοιάζουν να μεταβιβάζονται από πατέρα σε γιο, από μητέρα σε κόρη. Επειδή διαδραματίζονται σε φανταστικό κόσμο, μπορούν να παραμένουν επίκαιρα. Έτσι ίσως πράγματα όπως το «Σάλεμ’ς Λοτ» κι η «Λάμψη» μπορεί να διαρκέσουν, τα βιβλία [της σειράς] «Σκοτεινός Πύργος», δεν ξέρω.

Κάποιος ρώτησε το Σόμερσετ Μώχαμ για τη θέση του στο πάνθεον των συγγραφέων, κι είπε, «είμαι στην πρώτη πρώτη σειρά της δεύτερης κατηγορίας». Αυτό κατά κάποιο τρόπο με στοιχειώνει. Κάνεις το καλύτερο που μπορείς. Η ιδέα των επόμενων γενεών είναι δηλητήριο για ένα συγγραφέα, δεν νομίζετε;

(...) 

Πηγή: PARADE