Lisa Gerrard

[ Σ.τ.Μ : Η  Lisa Gerrard είναι μουσικός,τραγουδιστρια και συνθέτις από την Αυστραλία. Έγινε γνωστή αρχικά ως μέλος του μουσικού συγκροτήματος Dead Can Dance, με συνεργάτη τον Ιρλανδό Μπρένταν Πέρυ]

Το πρώτο πράγμα που πραγματικά με εντυπωσίασε, όσον αφορά το Anastasis και συγκριτικά με παλιότερα άλμπουμ Dead Can Dance,ήταν η αίσθηση της ενότητας και προοδευτικής εξέλιξης μεταξύ των οκτώ κομματιών,πρόκειται περί τρομερά «εντοπισμένου» έργου.

Lisa Gerrard: Νομίζω ότι έχουμε δυναμώσει ως συνθετες και η άρθρωση του Brendan έχει γίνει πιο δυνατή. Με αυτό το άλμπουμ ήταν σα να αναγεννήθηκαν τόσα πράγματα, διότι δεν είχαμε δουλέψει μαζί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.Η χημεία μεταξύ μας στη δουλειά ήταν πάντοτε δυνατή,δε συμβαίνει με κανέναν άλλον.

Μερικές φορές,κοιτάζω τον Brendan και νομίζω ότι πραγματικά με μισεί-δεν μπορώ να καταλάβω καν γιατί μου επιτρέπει να «μπω» στον κόσμο του τη στιγμή που δυσφορεί μαζί μου. Αλλά αυτό το κάνει,επειδή θέλει να με σπρώξει να πάω πιο μακριά και να γίνω πιο δυνατή. Η πετυχημένη συνεργασία είναι πιο δυσκολη από ένα γάμο, γιατί εδώ δεν μπορείς να κρυφτείς. Είτε μπορείς να είσαι στο πάρτι, είτε όχι. Δεν υπάρχει το «μην ανησυχείς, αγάπη μου, πήγαινε στο κρεβατι. Το πρωί θα είναι όλα εντάξει». Αυτή είναι το σκοινί του ποιος είσαι ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης, και αν δεν το κόψεις, δεν θα πας πουθενά.

Αυτού του είδους η «συγκέντρωση» σε βοηθάει να νικήσεις τη ρουτίνα του να περιοδεύεις και να μετράς κάθε λάιβ ως μια μοναδική εμπειρία;

LG: Με το να περιοδεύεις, είναι σα να είσαι στο αμάξι και να έχεις τόσα καύσιμα.Ξέρεις ότι αν οδηγείς προσεκτικά και έχοντας βρει το δρόμο σου και δε στρίψεις λάθος, θα έχεις ακριβώς τόσα καύσιμα, όσα σου χρειάζονται για να πας εκεί που θέλεις. Στη διάρκεια της διαδρομής, το κοινό σού δίνει δύναμη. Πρόκειται περί τρομερά λεπτής ισορροπίας, διότι υπάρχει κούραση μεν, αλλά και μια απελευθερωτική επιθυμία να θέλεις να φτάσεις την απόλυτη τελειότητα σε κάθε συναυλία. Υπάρχει η κίβδηλη αίσθηση ασφάλειας του να νιώθεις την αγάπη του κοινού τη μια μέρα και την επόμενη ξυπνάς και είσαι εξαντλημένος, και αυτή ακριβώς η αγάπη είναι αυτό που πρέπει να κερδισεις την επόμενη μέρα.

Είναι τελείως διαφορετική δυναμική ζωής να κάνεις αυτού του είδους τη δουλειά, αλλά το κάνουμε από πολύ νεαρή ηλικία. Συναντηθήκαμε όταν ήμαστε 17 χρονών και είχαμε και οι δύο ένα σκοπό, σχετικά με τη δουλειά μας. Κάθε φορά που κοιτάζω την κόρη μου και την τέχνη της, βλέπω την ίδια ακριβώς περιουσία και με κάνει να χαμογελώ γιατί σκέφτομαι «Ο Θεός να την ευλογεί». Εύχομαι να μην ήταν προικισμένη με καλλιτεχνική ψυχή, να μπορούσε ας πούμε απλώς να συναντήσει έναν όμορφο ανθρωπο και να κάνει παιδιά, ή κατι τέτοιο. Βλέπω σε αυτή την σχεδόν έμφυτη υπευθυνότητα να κοινωνήσει τη βαθύτερη πλευρά της ανθρώπινης υπόστασης. Αυτό είναι και εκείνο που πάντοτε ευχόμουν να λάβουν οι άνθρωποι από τους Dead Can Dance.

Νιώθεις ότι αυτό το στοιχείο της επικοινωνίας είναι κάτι που δυναμώνει με το χρόνο;

Εκείνο που επικυρώνει την πραγματική μας σύνδεση με τον Brendan είναι ότι δουλεύουμε ξανά μαζί. Δεν το κάνουμε για τα χρήματα- Θα μπορούσα να κερδίσω πολύ περισσότερα κάνοντας κάτι άλλο. Είναι το ότι επανασυνδεθήκαμε, ο Brendan ήρθε σε επαφή μαζί μου στη διάρκεια των πυρκαγιών στην Αυστραλία το 2006-2007 και τότε σκέφτηκα «Γιατί δε δουλεύουμε μαζί;» Το να δουλεύουμε μαζί εμείς δεν είναι φόρμουλα. Είναι πάντοτε ένας πειραματισμός, ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συμβεί. Κανείς δε μας έδωσε οδηγίες και ακόμη και τώρα δεν τις έχουμε.

Αυτή η θεμελιώδης φρεσκάδα θα μπορούσε να αποτρέψει κάποιον από το να βαλτώσει.

Είναι πολύ εξπρεσσιονιστικό και φονταμενταλιστικό μέσα στην καλλιτεχνική φόρμα. Είμαστε απίστευτα τυχεροί, αλλά παραμένει μια τρομερά δύσκολη δουλειά. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου, μεγαλώνω. Η συγκέντρωσή μου δεν είναι εκείνη που ήταν. Νιώθω προνομιούχος που μπορώ να ξυπνήσω τη δουλειά που κανουμε, που μπορώ να αναμειχθώ και να είμαι μέρος αυτής. Διαφορετικά, δεν θα είχα κανένα λόγο να είμαι εδώ. Θέλουμε να θυμούνται οι άνθρωποι ποιοι πραγματικά είναι και να μην χάνεται η δυναμική τους εξαιτίας της μετριότητας. Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε όλο το χρόνο μας δημιουργώντας τρελές, αρμονικές μουσικές δομές για να φτάσουμε στην καρδιά τους.

Φαίνεται να υπάρχει πάντοτε εμφαση στη δύναμη του χώρου και της ατμόσφαιρας στη μουσικής σας, πρόκειται για κάτι που έρχεται φυσικά;

Θα έλεγα ότι πρόκειται για τυφλή πιστη. Είναι σχεδόν σα να επιμένεις σε κάτι που είναι πολύ πιο δυνατό από εσένα. Είναι σαν μια συχνότητα που έρχεται από το έδαφος, σα να κολλάς το δάχτυλό σου σε μια πρίζα. Υπάρχουν τόσα επίπεδα ως προς το ποιοι είμαστε ως άνθρωποι έξω από αυτή την φοβερή, γκρίζα σκιά της ύλης. Νομίζω ότι το μήνυμα που ανέκαθεν ενυπάρχει στους Dead Can Dance είναι «Έλα, ξύπνα,ξύπνα αισθαντικέ, ξύπνα, αφηρημένε. Ξύπνα, ορθολογιστή, ξύπνα, Μυαλό.Αυτό είσαι, εκεί πηγαίνεις, αυτό είναι το ταξίδι. Εδώ είμαστε, εδώ είναι η φωτιά, η φωτιά είναι η μουσική».

Πώς αλλάζει η διαρκής εξάσκηση των ικανοτήτων σου ως μουσικός τη νέα ερμηνεία της δουλειάς σου;

Δεν είναι μόνο εκεινα που κερδίζεις από το χρόνο και το χώρο. Είναι κι εκείνα που είσαι ικανός να αγκαλιάσεις τη συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο, επίσης. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσεις, είναι ότι οι μουσικοί είναι τρομερά ευθραυστοι. Όλοι οι άνθρωποι είναι δηλαδή, αλλά υπάρχει κάτι το τρομερά εύθραυστο σχετικά με τους μουσικούς. Και αυτή είναι και η δύναμή τους. Η ευθραυστότητά τους είναι η δύναμή τους. Γι αυτό, υποθέτω, ότι οι μουσικοί διέπονται από την αλαζονεία ότι μπορούν να προσφέρουν κάτι στον κόσμο, διότι μέσα από την παθητική δύναμή τους, είναι οι μόνοι στους οποίους μπορούν να στηριχτούν. Αυτό μας κρατάει ζωντανούς.

Ξέρεις, όταν ερωτεύεσαι κάποιον και ξαφνικά νιώθεις αυτό το πράγμα στο στομάχι σου και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχεις αυτό το καινούργιο ατομο που είσαι και το οποίο δεν ήξερες γιατί δεν είχες ερωτευτεί έτσι πριν; Αυτό συμβαίνει και με αυτή τη δουλειά. Με τη σωστή θεραπεία και προσοχή, αυτός ο δρόμος ανοίγει για μας και για όλους, να τον μοιραστουμε και να βγούμε στο φως. Ξέρω ότι είναι περίπλοκο και μακάρι να μπορούσα να το εξηγήσω. Μπορώ να το δω τόσο καθαρά στο μυαλό μου, απλώς δεν μπορώ να το περιγράψω  με λέξεις.Είναι σα να απομακρύνεις ό.τι σε κρατάει από το να δημιουργήσεις την απολυτη ένωση, η οποία μπορεί να γίνει κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα, σαν ένα ποτάμι ζωής.

Έχεις σκεφτεί καθόλου πού μπορεί να σε πάει το μέλλον ή απλώς θα περιμένεις να δεις τι θα συμβεί;

Το μέλλον αυτή τη στιγμή είναι ότι αφιερώσαμε τον εαυτό μας στο να επαναφέρουμε στη ζωή και να θρέψουμε ό,τι χτίσαμε τα τελευταία 30 χρόνια. Δεν θέλουμε να σχεδιάζουμε πέραν αυτού. Ας μιλήσει η δουλειά πλεον.

πηγη: http://pitchfork.com/features/interviews/8903-dead-can-dance/