(Μετάφραση: Χαράλαμπος Παναγιωτόπουλος)
Απόσπασμα της συνέντευξης του Ρότζερ Γουώτερς με το δημοσιογράφο Άντι Γκρην, για το αμερικανικό περιοδικό «Ρόλινγκ Στόουν» (16/12/2011):
Άντι Γκρην: Ταξιδέψατε τον κόσμο φέτος στην περιοδεία σας «the Wall». Έχετε δει πράγματα που σας έκαναν αισιόδοξο για το μέλλον;
Ρότζερ Γουώτερς: Τείνω να το βλέπω περισσότερο καθήμενος στο Μακ [ενν. υπολογιστή] μου στο σπίτι. Μπαίνω στο bbc.co.uk και βλέπω τα νέα και ποιος κάνει τι. Αυτό που μου με κάνει αισιόδοξο, στο βαθμό που είμαι, είναι ότι φαίνεται πως περισσότεροι άνθρωποι αποκτούν περισσότερη φωνή κι είναι πιο δύσκολο να απομονωθεί και να κατασταλεί η διαμαρτυρία από όσο ήταν. Συνεπώς, είναι πολύ πιο δύσκολο για το 1 τοις εκατό εδώ να κάνει το κίνημα «Καταλάβετε τη Γουολ Στριτ» να φύγει. Νομίζω ότι θα τους είναι πιο δύσκολο να καταστείλουν αυτό το αυθεντικό ξεχείλισμα δυσαρέσκειας με το σύστημα σε αυτή τη χώρα, όπως είναι πιο δύσκολο να καταστείλουν τη διαμαρτυρία στην Τυνησία ή την Αίγυπτο ή το Ιράν ή τη Συρία, ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση δεν τους υπολογίζει.
{…}
Α.Γκ.: Είκοσι χρόνια από τώρα, όταν οι άνθρωποι θα κοιτάζουν πίσω στο 2011, τι θα ξεχωρίζει;
Ρ.Γ.: Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι η Αραβική Άνοιξη. Επίσης, είναι το γεγονός ότι οι πληροφορίες γίνονται πιο προσιτές σε εμάς. Νομίζω ότι οι αρνητικές επιρροές που θα κρατούσαν πληροφορίες μακριά από εμάς εξασθενούν, κι οι δυνάμεις που προσπαθούν να διαδώσουν πληροφορίες δυναμώνουν. Έτσι, μπορείς να ενοχληθείς από τα προβλήματα προσωπικότητας με κάποιον όπως ο Τζούλιαν Ασσάνζ, αλλά πρέπει να ευχαριστήσουμε όλους τους απανταχού πληροφοριοδότες που μας φέρνουν τις πληροφορίες που πρέπει να έχουμε. Επομένως αυτό είναι ένα από τα πράγματα που έχουν αλλάξει φέτος. Το Γουίκιλικς είναι ένα θεμελιωδώς σημαντικό πράγμα, και δεν πρέπει να του επιτρέψουμε να χαθεί.
Απόσπασμα της συζήτησης του Ρότζερ Γουώτερς με τη συγγραφέα Ελίφ Σαφάκ, για την τουρκική εφημερίδα «Χουριγιέτ» (26/05/2013):
Ελίφ Σαφάκ: Ίσως ξέρετε ότι στην Τουρκία τώρα είναι μια ιστορική στιγμή για εμάς γιατί περνάμε μια πολύ σημαντική ειρηνευτική και συμφιλιωτική διαδικασία. Είναι μια στιγμή στην οποία πρέπει να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει συμβίωση, κυρίως μεταξύ της Τουρκικής και της Κουρδικής ταυτότητας. Ήταν μια διαμάχη που ήταν πολύ επίπονη κι αιματηρή. Περισσότεροι από 40.000 ανθρώπους έχουν πεθάνει στη χώρα μου ως αποτέλεσμα αυτής. Και τώρα υπάρχει αυτή η ειρηνευτική διαδικασία κι υψηλά επίπεδα αισιοδοξίας. Ξέρω ότι είστε μια μεγάλη αντιπολεμική προσωπικότητα φυσικά, όμως, έχω δίκιο που νομίζω ότι δεν θεωρείτε τον εαυτό σας ειρηνιστή; Είμαι περίεργη για το πώς να το ερμηνεύσω αυτό. Επίσης, είμαι περίεργη επειδή ο πατέρας σας ήταν αντιρρησίας συνείδησης, κι αυτή η λέξη έχει ένα πολύ σημαντικό υπαινιγμό σε χώρες όπως η Τουρκία ή το Ισραήλ, όπου η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική. Επομένως, ο ειρηνισμός μπορεί επίσης να έχει διαφορετικούς πολιτισμικούς υπαινιγμούς. Συνολικά, όμως, είμαι περίεργη να ακούσω τις σκέψεις σας σχετικά με τη συνεχιζόμενη ειρηνευτική διαδικασία και, βασικά, πώς «χαράσουμε τις γραμμές» -υπάρχουν όρια;
Ρότζερ Γουώτερς: Διάβαζα για αυτό κι ειδικά για τις νομικές συνέπειες της δίωξης δικηγόρων στην Τουρκία -διαβάζω περιστασιακά.
{…}
Εσείς στην Τουρκία έχετε τώρα εμπλακεί σε έναν αγώνα σχετικά με το νόμο –απαιτεί παραπάνω προσοχή από ότι δέχεται, κατά την άποψή μου. Υπάρχουν δύο, κατά κάποιον τρόπο, «φάροι» αυτή τη στιγμή, σε αυτό το πάρα πολύ μικρό κομμάτι ιστορίας, που ξεχωρίζουν. Ο ένας είναι η Τουρκία, που στέκεται με ανοιχτά τα πόδια ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στο μέλλον, σε ότι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κι επειδή ήταν –δεν έχει σημασία για ποιο λόγο- κοσμική [μη εκκλησιαστική], που είναι εξαιρετικά σημαντικό, κι επαναστατική, γιατί ξεφορτωθήκατε το Σάχη [sic: ενν. Σουλτάνο], είναι μια τόσο εντυπωσιακή χώρα που μάχεται για ταυτότητα κι ενότητα κι απέναντι σε τεράστια εμπόδια, διότι περιτριγυρίζεται από όλο αυτό τον πολιτικό και θρησκευτικό φονταμενταλισμό και αντιστέκεται σε αυτόν.
Άντι Γκρην: Ταξιδέψατε τον κόσμο φέτος στην περιοδεία σας «the Wall». Έχετε δει πράγματα που σας έκαναν αισιόδοξο για το μέλλον;
Ρότζερ Γουώτερς: Τείνω να το βλέπω περισσότερο καθήμενος στο Μακ [ενν. υπολογιστή] μου στο σπίτι. Μπαίνω στο bbc.co.uk και βλέπω τα νέα και ποιος κάνει τι. Αυτό που μου με κάνει αισιόδοξο, στο βαθμό που είμαι, είναι ότι φαίνεται πως περισσότεροι άνθρωποι αποκτούν περισσότερη φωνή κι είναι πιο δύσκολο να απομονωθεί και να κατασταλεί η διαμαρτυρία από όσο ήταν. Συνεπώς, είναι πολύ πιο δύσκολο για το 1 τοις εκατό εδώ να κάνει το κίνημα «Καταλάβετε τη Γουολ Στριτ» να φύγει. Νομίζω ότι θα τους είναι πιο δύσκολο να καταστείλουν αυτό το αυθεντικό ξεχείλισμα δυσαρέσκειας με το σύστημα σε αυτή τη χώρα, όπως είναι πιο δύσκολο να καταστείλουν τη διαμαρτυρία στην Τυνησία ή την Αίγυπτο ή το Ιράν ή τη Συρία, ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση δεν τους υπολογίζει.
{…}
Α.Γκ.: Είκοσι χρόνια από τώρα, όταν οι άνθρωποι θα κοιτάζουν πίσω στο 2011, τι θα ξεχωρίζει;
Ρ.Γ.: Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι η Αραβική Άνοιξη. Επίσης, είναι το γεγονός ότι οι πληροφορίες γίνονται πιο προσιτές σε εμάς. Νομίζω ότι οι αρνητικές επιρροές που θα κρατούσαν πληροφορίες μακριά από εμάς εξασθενούν, κι οι δυνάμεις που προσπαθούν να διαδώσουν πληροφορίες δυναμώνουν. Έτσι, μπορείς να ενοχληθείς από τα προβλήματα προσωπικότητας με κάποιον όπως ο Τζούλιαν Ασσάνζ, αλλά πρέπει να ευχαριστήσουμε όλους τους απανταχού πληροφοριοδότες που μας φέρνουν τις πληροφορίες που πρέπει να έχουμε. Επομένως αυτό είναι ένα από τα πράγματα που έχουν αλλάξει φέτος. Το Γουίκιλικς είναι ένα θεμελιωδώς σημαντικό πράγμα, και δεν πρέπει να του επιτρέψουμε να χαθεί.
Απόσπασμα της συζήτησης του Ρότζερ Γουώτερς με τη συγγραφέα Ελίφ Σαφάκ, για την τουρκική εφημερίδα «Χουριγιέτ» (26/05/2013):
Ελίφ Σαφάκ: Ίσως ξέρετε ότι στην Τουρκία τώρα είναι μια ιστορική στιγμή για εμάς γιατί περνάμε μια πολύ σημαντική ειρηνευτική και συμφιλιωτική διαδικασία. Είναι μια στιγμή στην οποία πρέπει να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει συμβίωση, κυρίως μεταξύ της Τουρκικής και της Κουρδικής ταυτότητας. Ήταν μια διαμάχη που ήταν πολύ επίπονη κι αιματηρή. Περισσότεροι από 40.000 ανθρώπους έχουν πεθάνει στη χώρα μου ως αποτέλεσμα αυτής. Και τώρα υπάρχει αυτή η ειρηνευτική διαδικασία κι υψηλά επίπεδα αισιοδοξίας. Ξέρω ότι είστε μια μεγάλη αντιπολεμική προσωπικότητα φυσικά, όμως, έχω δίκιο που νομίζω ότι δεν θεωρείτε τον εαυτό σας ειρηνιστή; Είμαι περίεργη για το πώς να το ερμηνεύσω αυτό. Επίσης, είμαι περίεργη επειδή ο πατέρας σας ήταν αντιρρησίας συνείδησης, κι αυτή η λέξη έχει ένα πολύ σημαντικό υπαινιγμό σε χώρες όπως η Τουρκία ή το Ισραήλ, όπου η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική. Επομένως, ο ειρηνισμός μπορεί επίσης να έχει διαφορετικούς πολιτισμικούς υπαινιγμούς. Συνολικά, όμως, είμαι περίεργη να ακούσω τις σκέψεις σας σχετικά με τη συνεχιζόμενη ειρηνευτική διαδικασία και, βασικά, πώς «χαράσουμε τις γραμμές» -υπάρχουν όρια;
Ρότζερ Γουώτερς: Διάβαζα για αυτό κι ειδικά για τις νομικές συνέπειες της δίωξης δικηγόρων στην Τουρκία -διαβάζω περιστασιακά.
{…}
Εσείς στην Τουρκία έχετε τώρα εμπλακεί σε έναν αγώνα σχετικά με το νόμο –απαιτεί παραπάνω προσοχή από ότι δέχεται, κατά την άποψή μου. Υπάρχουν δύο, κατά κάποιον τρόπο, «φάροι» αυτή τη στιγμή, σε αυτό το πάρα πολύ μικρό κομμάτι ιστορίας, που ξεχωρίζουν. Ο ένας είναι η Τουρκία, που στέκεται με ανοιχτά τα πόδια ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στο μέλλον, σε ότι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κι επειδή ήταν –δεν έχει σημασία για ποιο λόγο- κοσμική [μη εκκλησιαστική], που είναι εξαιρετικά σημαντικό, κι επαναστατική, γιατί ξεφορτωθήκατε το Σάχη [sic: ενν. Σουλτάνο], είναι μια τόσο εντυπωσιακή χώρα που μάχεται για ταυτότητα κι ενότητα κι απέναντι σε τεράστια εμπόδια, διότι περιτριγυρίζεται από όλο αυτό τον πολιτικό και θρησκευτικό φονταμενταλισμό και αντιστέκεται σε αυτόν.
{...}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου